Ο Ανδρέας ήταν…
ο Ανδρέας. Της Ελλάδας. Των Ελλήνων. Του λαού. Ο τελευταίος των χαρισματικών, και πιθανότατα ο τελευταίος των μεγάλων ηγετών. Οι τελευταίες εικόνες της πολιτικής ζωής του Ανδρέα Παπανδρέου, γεμάτες… ροζ, όπως το χρώμα της βίλας της οδού Αγράμπελης, θα μπορούσαν, υπό φυσιολογικές συνθήκες, να αμαυρώσουν την έως τότε διαδρομή. Να τσαλακώσουν την υστεροφημία του ανδρός. Να τον αποκαθηλώσουν.
Είδατε εσείς να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Ακόμη και σήμερα, που η Ελλάδα υφίσταται τις συνέπειες της άλωσης της χώρας από τη λαίλαπα της «Αλλαγής», ελάχιστοι αποτολμούν να προσωποποιήσουν το «εθνικό κακό» στην πληθωρική φιγούρα του Ανδρέα. Φταίει το ΠΑΣΟΚ, και όχι ο ιδρυτής του. Φταίνε οι επίγονοι, οι συνεργάτες, αλλά όχι ο ίδιος. Εκείνος χαράκωσε με τόσο ανεξίτηλο τρόπο τις καρδιές των Ελλήνων, που ακόμη και το δάκρυ έγινε απελπισία για το ανεπανάληπτο της προσωπικότητάς του. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατάφερε να τους νικήσει όλους. Και η πιο μεγάλη νίκη, ήταν η νίκη απέναντι στον δικό του, κακό εαυτό.
Ίσως τελικά ο Ανδρέας να ήταν ο μόνος που κατάλαβε τους Έλληνες. Προσδιορίζοντας εκ των προτέρων τα key points του χαρακτήρα ενός ολόκληρου λαού, κατάφερε να τον πηγαίνει… όπου ήθελε κάθε φορά. Το πρόβλημα ήταν ότι οι προτεραιότητες του προφήτη της Αλλαγής, δεν ταυτίζονταν πάντοτε με το εθνικό καλό.
Ο Ανδρέας ήξερε που θα οδηγούσαν οι συνέπειες της πολιτικής του. Υπήρξε άλλωστε διορατικός. Γι’ αυτό και, κάθε φορά που έβρισκε την αφορμή, διέγραφε τον Σημίτη, φοβούμενος το ενδεχόμενο να τον διαδεχθεί, όπως και τελικά συνέβη. Είναι σαν να έβλεπε… τον Τρισέ και τους υπόλοιπους να έρχονται. Μάλλον πίστευε όμως ότι θα μπορούσε ο ίδιος να τους σταματήσει. Μπορεί να είχε και δίκιο. Μόνο που δεν ήταν εκεί, όταν… έσβησαν τα φώτα.
Ένας πολιτικός που δεν σνομπάρει το συναίσθημά του, αποτελεί την πιο συναρπαστική πρώτη ύλη για ηγετικό μεγαλείο. Αρκεί, να είναι αυτόνομος, με πρωτογενή σκέψη και αντίληψη των πραγμάτων, ώστε να χαράξει το μέλλον όπως ο ίδιος το έχει φανταστεί. Να μην υποκύψει σε… δανεική αφήγηση.
Σαν σήμερα, στις 5 Φεβρουαρίου του 1913, γεννήθηκε στη Χίο ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και έφυγε από τη ζωή, στις 23 Ιουνίου του 1996. Υπήρξε ο «μεγάλος αφηγητής» της πιο συναρπαστικής πολιτικής περιπέτειας στην οποία μπήκε ποτέ η Ελλάδα. Με τον ίδιο ωστόσο, παρόντα, ήταν προφανές ότι το σκάφος δεν θα έπεφτε σε ξέρα. Γιατί, ακόμη και στην ξέρα, θα είχε τον τρόπο του να μας πείσει όλους, και να πείσει και τους ξένους, ότι… αυτό που έβλεπαν δεν ήταν ξέρα.
Η Ιστορία λοιπόν θα γράψει, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου… γεννήθηκε νωρίς. Και έτσι, δεν είναι σήμερα εδώ, για να διορθώσει όσες ανορθογραφίες έγιναν εξ’ ονόματός του, ή λόγω της ανοχής του. Λένε ότι το βράδυ που «έφυγε», είχε μια φευγαλέα συνομιλία με τον πιο στενό και ικανό συνεργάτη του, τον Αντώνη Λιβάνη. «Ανδρέα μου, δεν θα πάω στο Πόρτο Ράφτη. Θα μείνω εδώ, και θα έρθω αύριο», του είχε πει ο Λιβάνης. Και ο Ανδρέας του απάντησε: «Ήθελα να σου τη φέρω εγώ, αλλά μου την έφερες εσύ, αφού θα μείνεις εδώ». Ο Ανδρέας… την έφερε σε όλους μας, δεν νομίζετε;
ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
---
Πηγή: www.statesmen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής:
Κάτωθι των περισσοτέρων κειμένων του διαδικτυακού τόπου παρέχεται η δυνατότητα υποβολής σχολίων από τους χρήστες/ επισκέπτες. Η δυνατότητα αυτή είναι καταρχήν ελεύθερη. Ωστόσο, η συντακτική ομάδα δύναται να προβεί άμεσα και χωρίς καμία προηγούμενη ειδοποίηση ή αιτιολόγηση, στη διαγραφή οιουδήποτε σχολίου κρίνει ότι είναι εκτός του δεοντολογικού πλαισίου, των στόχων και των υπηρεσιών του διαδικτυακού τόπου, ειδικά δε εάν αυτό είναι υβριστικό, ειρωνικό, έχει στόχο να προσβάλλει τρίτο πρόσωπο ή την ιστοσελίδα.
Σε καμία περίπτωση ο διαχειριστής του διαδικτυακού τόπου δεν υιοθετεί, ενστερνίζεται, αποδέχεται ή εγγυάται την αλήθεια των προσωπικών σκέψεων, αντιλήψεων και πληροφοριών, οι οποίες εκφράζονται από τους επισκέπτες/χρήστες της ιστοσελίδας.
Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε τους όρους χρήσης.
Η συντακτική ομάδα του Aridaia News