Πρωτοβουλία Εκπαιδευτικών Αλμωπίας: Με πρόσχημα την καλύτερη εκπαίδευση δημιουργούνται "σχολεία τέρατα"

"Η απαξίωση του κλάδου, αλλά και των πνευματικών ανθρώπων εν γένει είναι κάτι που δεν πρέπει και δεν μπορούμε να παραβλέπουμε."

Η ελληνική κοινωνία πλήττεται βάναυσα από ένα κύμα μέτρων που επιβάλλεται για πρώτη φορά ενάντια σε ένα λαό και η εκπαιδευτική κοινότητα που καθημερινά έρχεται σε επαφή με το πιο ευαίσθητο και ζωντανό κομμάτι κάθε χώρας, τη νεολαία, δε θα μπορούσε να μείνει απαθής παρατηρητής μπροστά σε όσα τεκταίνονται.

Επικεντρώνοντας στον τομέα της εκπαίδευσης πολλές είναι οι διαπιστώσεις που καθημερινά γίνονται,αλλά αν όλοι παραμείνουμε στο στάδιο των διαπιστώσεων,τότε τίποτε δεν πρόκειται να αλάξει.

Έχει προηγηθεί ένα κύμα συγχωνεύσεων σχολείων που πέρασαν χωρίς ουσιαστική αντίδραση, ίσως γιατί δεν έπληξαν συνολικά την κοινωνία, και καθώς ο ατομικισμός επικρατεί, αν κάτι δε μας αφορά άμεσα, δεν αντιδρούμε, παραβλέποντας πως όταν καίγεται η αυλή του γείτονα, η φωτιά θα έρθει και στη δική μας.Ειδικά για την περιοχή μας, θα είναι αργά να αντιδράσουμε, όταν θα βρεθούμε προ τετελεσμένων.
Στόχος αυτών των συγχωνεύσεων, ό,τι και αν λέγεται, είναι η δημιουργία "σχολείων τεράτων" με πρόσχημα την παροχή καλύτερης εκπαίδευσης στους μαθητές. Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι με τον περιορισμό των σχολικών μονάδων επιτυγχάνεται...
η μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού και ο περιορισμός του λειτουργικού κόστους, καθώς η παιδεία κοστίζει! Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει ότι και η μείωση του μαθητικού δυναμικού, μια και οι μαθητές απομακρυσμένων περιοχών αποκλείονται από την πρόσβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα, είναι στόχος, γιατί αμαθείς άνθρωποι προσφέρονται πολύ ευκολότερα για την κάλυψη θέσεων ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού.

Τη φετινή σχολική χρονιά οι καθηγητές του Λυκείου κλήθηκαν να διδάξουν με βάση ένα νέο αναλυτικό πρόγραμμα στην Α' Λυκείου, το οποίο ακόμη δεν είναι ξεκαθαρισμένο και στην ουσία οι συνάδελφοι βαδίζουν στα τυφλά, χωρίς ουσιαστική επιμόρφωση και ενημέρωση.
Δεν είναι, βέβαια, το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο κλάδος τη φετινή χρονιά, καθώς η εργασιακή ανασφάλεια κάνει όλο και πιο αισθητή την παρουσία της ,αλλά και το πάγωμα στην ουσία των μετακινήσεων των εκπαιδευτικών μέσω μεταθέσεων ή αποσπάσεων τους επιβαρύνει ψυχολογικά με αντίκτυπο στην απόδοσή τους, κάτι που είναι αμελητέο, αν θυμηθούμε το πρόσφατο συμβάν με το ζευγάρι των συναδέλφων που έχασαν τη ζωή τους σε τροχαίο μετακινούμενοι μακριά από το σπίτι τους αφήνοντας πίσω τρία ανήλικα παιδιά.

Για να μην κατηγορηθούμε ότι προβάλλουμε μόνο συντεχνιακά αιτήματα θα επεκτείνουμε τον προβληματισμό μας.

Καθημερινά οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουμε τα ερωτήματα των μαθητών μας σχετικά με το ποια κατεύθυνση να ακολουθήσουν στη ζωή τους και ποιο επάγγελμα να ακολουθήσουν, η θέση μας είναι πραγματικά πολύ δύσκολη, γιατί αντί να μπορούμε να τους δημιουργούμε την ελπίδα, τους μεταφέρουμε την αβεβαιότητα για το αύριο, κάτι πραγματικά επώδυνο.

Σε μια εποχή που η εθνική κυριαρχία μπαίνει υπό αμφισβήτηση ποιος μπορεί να είναι ο ρολος του εκπαιδευτικού; Είναι ένας απλός διεκπεραιωτής χρησιμοθηρικής γνώσης προς τους μαθητές; Του αναγνωρίζεται πια το δικαίωμα,αλλά πάνω από όλα η υποχρέωση να δημιουργεί σκεπτόμενους ανθρώπους με αυτόνομη σκέψη, κρίση και ελεύθερη βούληση;
Πώς μπορεί η ιστορία να αποτελέσει όχι το μέσο μιας στείρας εμμονής στο παρελθόν, αλλά το μέσο μιας δημιουργικής αφομοίωσης αυτού του παρελθόντος και ενός παραδειγματισμού για ένα καλύτερο μέλλον.

Η απαξίωση του κλάδου, αλλά και των πνευματικών ανθρώπων εν γένει είναι κάτι που δεν πρέπει και δεν μπορούμε να παραβλέπουμε. Αν όμως μείνουμε άπραγοι και άβουλοι μπροστά στο μέλλον που άλλοι ετοιμάζουν για μας, τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Έτσι ο καθένας με το μερίδιο που του αναλογεί ας προσπαθήσει για την ανατροπή.