Β. Γιουματζίδης: "Η απόφαση μου να υπρεψηφίσω τη νέα δανειακή σύμβαση είναι η σημαντικότερη απόφαση του πολιτικού μου βίου"

Μπροστά σε αυτές τις πρωτοφανείς προκλήσεις, φανήκαμε, δυστυχώς, ανέτοιμοι ως πολιτικό σύστημα, ως πολιτική παράταξη και ως κοινωνία να κάνουμε γρήγορα τις αλλαγές, που απαιτούνταν ώστε να ορθοποδήσουμε

Η απόφαση που κλήθηκα να λάβω χθες για την υπερψήφιση ή καταψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης είναι η σημαντικότερη του πολιτικού μου βίου.

Εκλέχτηκα Βουλευτής σε μια κρίσιμη οικονομική και πολιτική συγκυρία για τη χώρα, από τη μεταπολίτευση και μετά. Η παγκόσμια δημοσιονομική κρίση που ξέσπασε το 2008, ανέδειξε τις χρόνιες παθογένειες του οικονομικοπολιτικού μας συστήματος καθιστώντας μας εύκολο στόχο. Για πρώτη φορά αναδείχθηκαν ξεκάθαρα τα τεράστια προβλήματά της χώρας μας, υπέρογκο δημόσιο χρέος, έλλειμμα και ένα δυσκίνητο κράτος αρνούμενο να αποδεχτεί τις όποιες διαρθρωτικές αλλαγές, προβλήματα για τα οποία ευθύνονται κυρίως οι πολιτικοί διαχειριστές, που ακόμη και σήμερα πολλοί εξ αυτών δε φαίνεται να συνειδητοποιούν την κρισιμότητα της κατάστασης, με τη συμμετοχή και ανοχή, όμως, μερίδας της κοινωνίας.

Μπροστά σε αυτές τις πρωτοφανείς προκλήσεις, φανήκαμε, δυστυχώς, ανέτοιμοι ως πολιτικό σύστημα, ως πολιτική παράταξη και ως κοινωνία να κάνουμε γρήγορα τις αλλαγές, που απαιτούνταν ώστε να ορθοποδήσουμε. Μας ζητούσαν, άλλωστε, να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα και με πολύ βίαιο τρόπο.


Πέρα από τη δικιά μας δυστοκία, η προσπάθεια για ανάκαμψη της χώρας είχε να αντιμετωπίσει τον πόλεμο των κερδοσκόπων, τις αδύναμες ευρωπαϊκές ηγεσίες, καθώς, ενδεχομένως, και τη διάθεση πολλών εταίρων να μας ωθήσουν εκτός Ευρωζώνης.

Μολονότι διαφωνούσα με τη συνταγή του μνημονίου, ψήφισα θετικά υπέρ του πρώτου μνημονίου και, αργότερα, υπέρ του μεσοπρόθεσμου, ελπίζοντας ότι θα εξαγοράζαμε χρόνο. Χρόνο για την αφύπνιση του πολιτικού συστήματος, την αφύπνιση του ελληνικού λαού και την εφαρμογή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, χρόνο για να πετύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, ούτως ώστε η κάλυψη των αναγκών μας να γίνεται με ιδία μέσα, χρόνο για να οραματιστούμε την οικοδόμηση της νέας Ελλάδας.

Και φτάσαμε, χθες, στο δεύτερο μνημόνιο. Είναι σαφές, ότι στο διάστημα που μεσολάβησε από το πρώτο μνημόνιο μέχρι σήμερα έγιναν λάθη. Δεν κατορθώσαμε να καταπολεμήσουμε εγκαίρως και αποτελεσματικά τη φοροδιαφυγή, να προωθήσουμε το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, τις αποκρατικοποιήσεις και να προβούμε σε όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνταν είτε επειδή δεν υπήρχε ισχυρή πολιτική βούληση είτε επειδή η προσπάθεια για αλλαγή υπονομευόταν από ομάδες που δεν ήθελαν να χάσουν τα προνόμιά τους. Το αποτέλεσμα ήταν να επιβαρύνονται διαρκώς με νέα μέτρα λιτότητας τα μικρομεσαία στρώματα που σήμερα είναι εξουθενωμένα.

Δεν πρέπει, όμως, να λησμονούμε και τις δομικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν αυτά τα δύο χρόνια. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ακόμη τη μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος. Το 2009, το πρωτογενές δημόσιο έλλειμμα ήταν 24 δισεκατομμύρια ευρώ και το 2011 ήταν περίπου 5 δισεκατομμύρια ευρώ. Δυστυχώς, όμως, η μείωση αυτή δεν ήταν αρκετή ώστε να μπορούμε να σταθούμε σήμερα στα πόδια μας, διότι εξακολουθεί να υπάρχει πρωτογενές έλλειμμα, με αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε να στραφούμε εκ νέου στον ξένο δανεισμό για να καλύψουμε τις εσωτερικές μας ανάγκες.

Η εναλλακτική της μονομερούς στάσης πληρωμών των δανειστών και της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, που προτάσσουν πολλοί δραχμολάγνοι θα έχει δραματικές συνέπειες για την καθημερινότητα όλων μας που σε τίποτα δεν θα θυμίζει ακόμη και τη δυσβάσταχτη πραγματικότητα που βιώνουν σήμερα τα ελληνικά νοικοκυριά.

Κατανοώ ότι μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, που έχει δει το βιοτικό της επίπεδο να μειώνεται δραματικά, συντάσσεται με τη θέση της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και της επιστροφής στη δραχμή, καθώς θεωρεί ότι δεν έχει πια τίποτα να χάσει. Στην πραγματικότητα, όμως, έχει πάρα πολλά να χάσει.

Όσο για το δρόμο της επαναδιαπραγμάτευσης, τον οποίο ευαγγελίζονταν κεντρικές πολιτικές δυνάμεις μέχρι και χθες, αποδείχθηκε φθηνός λαϊκισμός. Αυτοί που ύψωναν την αντιμνημονιακή σημαία, μέσα σε λίγες ημέρες και μετά τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση, έγιναν σημαιοφόροι του νέου μνημονίου, αποδεικνύοντας περίτρανα στην πράξη ότι τα περιθώρια διαπραγμάτευσης είναι πολύ περιορισμένα.

Η οικονομική πολιτική στην οποία μας οδηγούν οι εταίροι και οι δανειστές μας θέτει πολύ σκληρούς όρους λιτότητας για τον ελληνικό λαό, που βυθίζουν τη χώρα στον εφιάλτη της ύφεσης και υπονομεύουν την προσπάθεια ανάκαμψης. Δυστυχώς, όμως, σήμερα δεν υπάρχει «ανώδυνο» σενάριο για τη χώρα.

Με τη νέα δανειακή σύμβαση διαγράφεται ένα μεγάλο μέρος του χρέους και παράλληλα λαμβάνουμε μια νέα ενίσχυση με ευνοϊκότερους όρους, εξοικονομώντας λίγο χρόνο ακόμη, στον οποίο έχουμε τη δυνατότητα να λάβουμε αναπτυξιακά μέτρα και να κάνουμε όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, κατάργηση των κρατικών μονοπωλίων, καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και, επιτέλους, πραγματική και αποτελεσματική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, να νοικοκυρέψουμε τη χώρα μας και να φθάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Σε αυτό το κρίσιμο διάστημα που θα ακολουθήσει, κάθε Έλληνας πολίτης πρέπει να δώσει τον δικό του αγώνα. Και ο αγώνας αυτός απαιτεί συνέπεια, δουλειά και προσπάθεια όλων μας, ώστε να γίνουν το ταχύτερο δυνατό οι μεταρρυθμίσεις και να φθάσουμε στα πρωτογενή πλεονάσματα. Μόνο έτσι, μπορούμε να συντηρήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις τη χώρα μας. Μόνο έτσι, μπορούμε να αποκτήσουμε ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά.

Παράλληλα, οι πολιτικές δυνάμεις, ενωμένες, πρέπει να εντείνουν τον αγώνα για την αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη και να πείσουν τους ευρωπαίους ηγέτες ότι η πολιτική της τόσο αυστηρής λιτότητας είναι εσφαλμένη, όπως αρχίζει να αποδεικνύεται και από τα παραδείγματα άλλων χωρών. Για να γίνει αυτό, η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η απόφασή μου να υπερψηφίσω τη νέα δανειακή σύμβαση είναι, όπως είπα, η σημαντικότερη απόφαση του πολιτικού μου βίου και ουσιαστικά η μόνη επιλογή, που είχα, καθώς η εναλλακτική της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και η έξοδος μας από την ευρωζώνη δεν αποτελεί για μένα επιλογή. Θα μπορούσα και εγώ να καταψηφίσω το νέο μνημόνιο, όπως έκαναν πολλοί συνάδερφοι μου ή να καταψηφίσω κάποια άρθρα του περιορίζοντας ίσως το πολιτικό κόστος, υπάρχουν όμως στιγμές, που η κρισιμότητα τους απαιτεί γενναιότητα και ορθολογική κρίση και με γνώμονα την κρισιμότητα αυτών των στιγμών έδωσα θετική στιγμή, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της επιλογής μου.

Κλείνοντας, θα ήθελα τονίσω ότι η ψήφος αυτή δίνει την ελπίδα για επιτυχία και για ένα καλύτερο αύριο στη νέα γενιά, για μια Ελλάδα εντός της Ευρώπης οικοδομημένη σε μια νέα δημιουργική και σύγχρονη βάση.

Έδεσσα 13-2-2012