Γ. Καρασμάνης: "Τι ελπίζουμε να καταφέρουμε με το νέο Μνημόνιο";

Ερωτηματικά δημιουργεί η ομιλία του Γ. Καρασμάνη για το αν πει ναι στα νέα μέτρα

Ομιλία Γιώργου Καρασμάνη στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας για το Μνημόνιο.

Κύριε Πρόεδρε, Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι…
Δυόμισι χρόνια τώρα, ζούμε με τον εφιάλτη του υψηλού χρέους της χώρας μας.

Ένα χρέος που, με τις «συνταγές» του Μνημονίου αντί να περιοριστεί διευρύνθηκε. Δυόμισι χρόνια μετά από την υποτιθέμενη διάγνωση της ασθένειας, τα «γιατρικά», στην πράξη αποδείχθηκαν όλα αναποτελεσματικά: Το χρέος αυξήθηκε και τα ελλείμματα δεν τιθασεύτηκαν. Και νάμαστε πάλι να συζητάμε για ένα νέο «γιατρικό».
Ποιο; Νέες περικοπές μισθών και νέες περικοπές συντάξεων!

Τι ελπίζουμε να καταφέρουμε κυρίες και κύριοι συνάδελφοι;


Μειώνοντας τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, απλώς μειώνουμε τους άμεσους φόρους που θα εισπραχθούν.

Μειώνουμε την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, άρα και τη δυνατότητα κατανάλωσης, άρα και τους έμμεσους φόρους, όπως ΦΠΑ, ΕΦΚ κ.α.

Με δύο λόγια κάνουμε φτωχότερο τον κρατικό προϋπολογισμό από άμεσους και έμμεσους φόρους, φτωχότερα τα ασφαλιστικά ταμεία για συντάξεις και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κάνουμε ακόμη πιο φτωχούς τους εργαζόμενους συνταξιούχους αυτής της χώρας. Στερούμε και άλλο χρήμα από την αγορά, πολλαπλασιάζουμε τα λουκέτα, εντείνουμε την ύφεση, τροφοδοτούμε τη διαιώνιση αυτού του φαύλου κύκλου.

Και το ρώτημα είναι απλούστερο από ποτέ: Και το χρέος ποιος θα το πληρώσει ;

Μήπως θα επιβάλλουμε νέους φόρους για να καλύψουμε το κενό;

Μήπως θα μειώσουμε κι άλλο τις συντάξεις, που δεν θα έχουν να πληρώσουν τα Ταμεία;

Μήπως θέλουμε να έχουν ακόμα λιγότερο διαθέσιμο εισόδημα οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι;
Μήπως να έχουμε λιγότερη κατανάλωση, οπότε και πάλι λιγότεροι έμμεσοι φόροι και άντε πάλι από την αρχή;

Αναρωτιέμαι: Ποια ήταν η αιτία της δημιουργίας του χρέους;

Το μεροκάματο και ο μισθός των 751 ευρώ; Και τώρα που θα γίνει 411 ευρώ θα μειωθούν χρέος και ελλείμματα;

Κλείνουμε λοιπόν τα μάτια στη διόγκωση του σπάταλου, αναποτελεσματικού και αντιπαραγωγικού κράτους ; Τώρα που θα «κουρευτούν» και τα χαμηλότερα μεροκάματα, θα γίνουν τα προϊόντα μας πιο ανταγωνιστικά, θα μπορούν να ανταγωνίζονται τα κινέζικα και των άλλων ανατολικοευρωπαϊκών χωρών ή μήπως θα πρέπει να προσαρμόσουμε τα μεροκάματά μας στα αντίστοιχα αυτών χωρών;
Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι…
Είναι η πρώτη φορά που παίρνω το λόγο στην Κοινοβουλευτική μας Ομάδα. Το κάνω διότι με διακατέχει βαθύτατη ανησυχία.

Διότι στη μακρά κοινοβουλευτική και γενικότερα πολιτική σταδιοδρομία μου, δεν έχω ξαναβρεθεί μπροστά σε τόσο μεγάλο δίλημμα, για το ποιο δηλαδή είναι το συμφέρον του τόπου, για το ποια πρέπει να είναι η στάση απέναντι στην περιβόητη πλέον συμφωνία με την τρόικα.

Διάχυτη είναι η πεποίθηση πως, πρόκειται για μια λεόντεια συμφωνία. Οι δανειστές μας διασφάλισαν όλα τα δικά τους συμφέροντα, χωρίς καμιά εγγύηση ότι διασφαλίζεται έστω και μακροπρόθεσμα η σωτηρία της χώρας μας. Η συμφωνία δεν είναι παρά μια ατέλειωτη λίστα νέων δραστικών περικοπών σε ένα κοινωνικό σύνολο που ήδη έχει γονατίσει από το πρώτο μνημόνιο και έχει οδηγηθεί σε ποσοστό πάνω από 27% στα όρια της φτώχειας.

Οι άνεργοί μας ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο. Και μπροστά μας έχουμε και νέα σκληρά μέτρα τον Ιούνιο. Νέες μειώσεις, νέες περικοπές μισθών και συντάξεων. Νέες φορολογικές επιδρομές.

Χθες στο Γιουρογκρουπ, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με το εχθρικότερο μέχρι σήμερα κλίμα από πλευράς εταίρων μας. Για 325 εκατομμύρια ανεβλήθη η απόφαση.

Από την άλλη, Κύριε Πρόεδρε και κύριοι συνάδελφοι, πουθενά δεν συναντάμε τη λέξη «ανάπτυξη» - τη μοναδική δηλαδή προϋπόθεση για να δούμε κάποιο φως στην άκρη του τούνελ.

Αντίθετα, με την εφαρμογή των νέων μέτρων θα έχουμε παραπέρα ύφεση. Και όλοι γνωρίζουμε ότι η ύφεση, βρίσκεται σε σχέση συγκοινωνούντων δοχείων, με την ανεργία που καλπάζει, με την παραπέρα κατάρρευση της αγοράς, με την όλο και μεγαλύτερη υστέρηση των δημοσίων εσόδων, με πλήρη αποδυνάμωση των ασφαλιστικών ταμείων.

Θα εξακολουθήσουμε να μένουμε όμηροι και υποθηκευμένοι τουλάχιστον μέχρι το 2015 και βλέπουμε.

Φοβάμαι μήπως, λέω μήπως, στο βωμό της διάσωσης της χώρας θυσιάζονται οι προοπτικές της. Μήπως οδηγούμε την κοινωνική συνοχή σε αποσύνθεση; Και το χειρότερο μήπως υπακούοντας στις εντολές της Τρόικας, υποθηκεύουμε όχι μόνο το παρόν της χώρας αλλά κυρίως το μέλλον της νέας γενιάς για πολλές δεκαετίες.

Κύριε Πρόεδρε, είμαι έντονα προβληματισμένος.

Αν ψηφίσουμε αυτή τη συμφωνία, πρέπει πρώτα να έχουμε πειστεί εμείς και, στη συνέχεια να πείσουμε τον λαό, ότι αυτός ήταν ο μόνος δρόμος, ότι άλλη εναλλακτική λύση δεν υπήρχε.

Πρόεδρε,

Προσωπικά σ’ εμπιστεύομαι όπως σ’ εμπιστεύεται όλη η κοινοβουλευτική ομάδα. Δεν εμπιστεύομαι όμως, αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στο Μνημόνιο και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Άλλοι δεν σ’ εμπιστεύονται. Θα χρησιμοποιήσω λέξεις που έλεγες στο παρελθόν: Τα κατεστημένα άλατα αντιδρούν, δεν σε θέλουν πρωθυπουργό, γιατί γνωρίζουν ότι θα τα διαλύσεις, θα τα τσακίσεις.
Και γι’ αυτό αντιδρούν. Και γι’ αυτό δεν σε θέλουν.

Η κατάσταση είναι εξαιρετικά τεταμένη. Πιο λαϊκά θα έλεγα καζάνι που βράζει. Η μόνη βαλβίδα εκτόνωσης είναι οι εκλογές, εκλογές χθες. Το κατανοώ γιατί δεν έγιναν.

Εκλογές άμεσες, αυτό επιβάλει το συμφέρον του τόπου. Οτιδήποτε άλλο, το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει είναι να εντείνει αυτή την αγανάκτηση με απρόβλεπτες συνέπειες για το συμφέρον του τόπου.