 |
| Δείτε το υπέροχο βίντεο |
Ένα εκπληκτικό, νοσταλγικό κείμενο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο εδώ και αρκετό καιρό, μιλάει για το πως ήταν η ζωή πριν από μερικά χρόνια, αποκαλύπτοντας πολλές αλήθειες για το σήμερα.
Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν από το 1980, όπως λέει και ο τίτλος του, και μετά από μια μακριά διαδρομή στο διαδίκτυο, τώρα κάνει και το γύρο του Facebook, με χιλιάδες κοινοποιήσεις και likes στα social media.
Οι περισσότεροι χρήστες θυμούνται τα παλιότερα, και όχι και τόσο μακρινά χρόνια, και μοιράζονται τις αναμνήσεις τους.
Το κείμενο θα θυμήσει ίσως πολλά και σε ανθρώπους που γεννήθηκαν και κατά τη δεκαετία του 80...
Διαβάστε το κείμενο και δείτε και ένα βίντεο που ετοίμασε οπτικοποιώντας το περιεχόμενό του, ένας χρήστης στο Youtube:
''H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και... μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Aκόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P>
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Aν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...''
---
Το είδαμε στο Newsbomb.gr
Έζησα αυτή την εποχή αφού γεννήθηκα πριν το '70. Δε λέω, ωραίος ο εκρομαντισμός της αλλά:
ΑπάντησηΔιαγραφή(1) πολλά από όσα γράφει το άρθρο, που κυκλοφορεί εδώ και κάποια χρόνια στο internet, γίνονται ακόμα και σήμερα στα χωριά,
(2) όντως "είμαστε ακόμα ζωντανοί" διότι θα μπορούσε κάποιοι να ήταν και νεκροί, κάτι που με απασχολούσε από τότε ακόμη ενώ ήμουν μικρό παιδί.
Γίνονταν επικίνδυνα πράγματα που ορισμένες φορές κατέληγαν σε σοβαρούς τραυματισμούς. Γνωρίζω προσωπικά περιπτώσεις απώλειας ματιού από θραύσμα γυαλιού και κατάγματα που άφηναν προβλήματα αργότερα. Και είμαι βέβαιος υπάρχουν κι άλλα.
Ας πούμε ότι η ωραιοποίηση εκείνης της εποχής είναι αποδεκτή, για λόγους είτε συναισθηματικούς είτε ουσιαστικούς. Αυτό που δεν αποδέχομαι είναι η δαιμονοποίηση της σημερινής εποχής. Όλα τα μέσα και εργαλεία που αναφέρονται στο άρθρο (ηλεκτρονικοί υπολογιστές και παιχνίδια, βίντεο, internet, κοινωνική δικτύωση κλπ.) είναι απλά αυτό που είναι, εργαλεία. Σαν τέτοια δεν ευθύνονται για τίποτε. Η ευθύνη βαραίνει τον άνθρωπο καθαρά γιατί μέσα από τη χρήση τους, αυτός καθορίζει και το ρόλο που θα παίξουν στη ζωή του. Η σωστή χρήση προϋποθέτει ασφαλώς και ένα άλλο επίπεδο εκπαίδευσης και συνειδητοποίησης γύρω από αυτά τα ζητήματα.
Anonyme 11:18 Exeis dikio se kapia pragamta pou les alla den nomizo na katalaves to akrives noima.
ΑπάντησηΔιαγραφήSigoura ypeirxan travmatismoi ekeina ta xronia i kai diafora alla provlimata alla EIMASTE AKOMA ZONTANOI den psaxname gia to pios fteei an pathename kati oute stelnane oi goneis mas tin Astinomia sto spiti tou filou mas giati ekeinos eftege se kati kai propanton eixame ypeuthinotita kai prosexame gia kati pou kaname kias min eixe panta esio telos alla prosexame.
Simera an akousis tous goneis pos prostateuoun ta paidia tous - Mi auto mi ekeino kai pios to ekane tha paro til. ston Patera tou tha steilo tin Astinomia kai diafora tetoia.
Kapos etsi katalava ego to arthro tou filou mas Foti kai an kano kapou kapio lathos na me diorthosete.
Alla pro panton den thelo file na me pareksigisis an kapou kati se pirakse apo auta pou egrapsa.
Na eiste oloi kala eseis kai i oikogeneies sas.
> Alla pro panton den thelo file na me pareksigisis an kapou kati se
ΑπάντησηΔιαγραφή> pirakse apo auta pou egrapsa.
Δεν τίθεται θέμα παρεξήγησης. Ομολογουμένως πρώτη φορά διαβάζω για υποθέσεις παρεμβάσεων της Αστυνομίας όπως τις διηγείσαι.
Το άρθρο αναφέρεται εκπεφρασμένα στην ελευθερία που είχαν τα παιδιά τότε (και που σχετίζεται με τις δυσκολότερες εργασιακές συνθήκες των τότε γονέων που δεν άφηναν πολλά περιθώρια ενασχόλησης με τα παιδιά) και στο κλείσιμο μέσα στο σπίτι που ήρθε με τις νέες τεχνολογίες, και είναι σαφώς εμποτισμένο με νοσταλγικά συναισθήματα.
Όσα γράφεις αποτελούν σίγουρα μια συμπληρωματική προσέγγιση και ερμηνεία.