Τι σκότωσε τον γιο του Σταλόνε

Κατάθλιψη και καταχρήσεις

Eν αναμονή των τοξικολογικών εξετάσεων του άτυχου Σέιτζ Σταλόνε, δεν μπορώ παρά να αναφωνήσω έμπλεος ευγνωμοσύνης:  

Οποία γενναιοδωρία της τύχης που δεν έτυχα γόνος κάποιας διάσημης, εγωκεντρικής, αμύθητα πλούσιας προσωπικότητας του διεθνούς τζετ σετ, του Χόλιγουντ ή του πρωταθλητισμού, που δεν είχα πατέρα ή πατριό κάποιον tycoon παλαιάς κοπής με ένα αχανές entourage από «μπράβους», υποτακτικούς και παλλακίδες, ούτε καν σταρ μυημένο στα άδυτα της σαϊεντολογίας, που η μητέρα μου δεν βίωσε κανένα λουσάτο ζοφερό παραμύθι με τουαλέτες από κίτρινο μπροκάρ και χούφτες βαρβιτουρικά, ούτε έκανε ποτέ τα πλήθη να παραληρούν σε στάδια και γήπεδα, που δεν χρειάστηκε, βρε αδελφέ, να ζω σε κανενός τη σκιά (παρά μόνο στην πενιχρή δική μου).



Ο άτυχος 36χρονος Σέιτζ Σταλόνε ήρθε να προστεθεί στη μακριά λίστα τέκνων διασήμων που πέθαναν άδοξα, διότι γεννήθηκαν καταδικασμένα να ζουν σε ένα εκτυφλωτικό φως. Και αντί να ειδωλοποιούν τα ίδια τους γονείς τους (όπως είναι το φυσιολογικό σε κάποιο στάδιο της ανάπτυξης), έχουν όλον τον υπόλοιπο πλανήτη να το κάνει. Το φως της δημοσιότητας ευνοεί, ως γνωστόν, την άνθηση κάθε είδους καταχρήσεων. Σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει στο βιβλίο του «Τhe Price of Greatness» (1995) ο αμερικανικός ψυχίατρος Αρνολντ Λούντβιχ, ένα 24% των «προβεβλημένων» ανθρώπων αντιμετωπίζουν προβλήματα που έχουν σχέση με το αλκοόλ (το αντίστοιχο ποσοστό για τον «κοινό» πληθυσμό αγγίζει το 14%), ενώ ένα 4,4% κάνει απόπειρα αυτοκτονίας (σε σχέση με το μόλις 1% του λοιπού πληθυσμού). Δεν είναι, βεβαίως, μόνο τα τέκνα που θα καταδυθούν στην κατάθλιψη και στις καταχρήσεις. Υπάρχουν και τα άλλα, με τις σπουδές στο Χάρβαρντ και την εξ απαλών ονύχων μύηση στη δουλειά των γονιών, οι υιοί και οι θυγατέρες με την προδιαγεγραμμένη μοίρα, που καλούνται, χωρίς συχνά να ερωτηθούν, να κουβαλήσουν στους ώμους τους, το όνομα, τις μπίζνες και τα τάνκερ του μπαμπά ή τη σαγήνη, την πετυχημένη εμπορική αλυσίδα και το εκλεκτό γούστο της μαμάς.


Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις (ανεξάρτητα από το τίμημα που θα κληθούν στην πορεία να πληρώσουν) που κατόρθωσαν να εκτιναχτούν στην κορυφή. Ας πάρουμε το παράδειγμα του Μάικλ Ντάγκλας. Στόχευσε ψηλά και τα κατάφερε. Σπεύδω, όμως, να θυμίσω ότι το καλοκαίρι του 2004 το άψυχο σώμα του 46χρονου Ερικ Ντάγκλας, τέταρτου γιου του Κερκ, βρέθηκε στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη. Ο Ερικ (για τον οποίο δεν νομίζω να γνώριζε κανείς το παραμικρό μέχρι τότε), αποτυχημένος ηθοποιός με χρόνιο εθισμό στο αλκοόλ και στις λευκόχροες ουσίες, αποδείχθηκε το «μαύρο πρόβατο» των Ντάγκλας, εις εκ των αφανών «ηρώων» της κινηματογραφικής δυναστείας με τα Οσκαρ, τα ράντσα και νύφη την Κάθριν Ζέτα Τζόουνς. Τρία χρόνια αργότερα θα έρθει να «συνδράμει» και η τρίτη γενιά: ο Κάμερον Ντάγκλας, γιος του Μάικλ και εγγονός του Κερκ, ο οποίος μάλιστα είχε παίξει μαζί τους στην ταινία, χμ, «It Runs in the Family» (Είναι θέμα γονιδίων, σε ελεύθερη μετάφραση), συλλαμβάνεται με κάμποσους τόνους ηρωίνης, κοκαΐνης κτλ.


Το μεγαλύτερο πλήγμα είναι αυτή η παντελής έλλειψη ζωτικού χώρου. Μία από τις θυγατέρες του Πολ Νιούμαν (ο οποίος, ως γνωστόν, είχε χάσει τον γιο του Σκοτ από ναρκωτικά) είχε καταγράψει τον αντίκτυπο του ηχηρού ονόματος στην εφηβεία της: «Ηταν δύσκολο ακόμη και να χάσω την παρθενιά μου. Συνέχεια αναρωτιόμουν: “Θέλουν να το κάνουν μαζί μου επειδή είμαι εγώ ή επειδή είμαι η κόρη του Πολ Νιούμαν;”». Η Σόνια Γκάντι, χήρα του Ρατζίβ και νύφη της Ιντιρα, είχε και αυτή κάποτε καταθέσει την εμπειρία μύησής της στους «Κένεντι της Ινδίας»: «Ολα τριγύρω έμοιαζαν καινούργια και περίεργα... Το πιο ισχυρό ήταν το βλέμμα των ανθρώπων, η ματιά της περιέργειας που με ακολουθούσε παντού. Ηταν μια εξοργιστική εμπειρία, αυτή η απόλυτη έλλειψη ιδιωτικότητας...».


Οχι ότι τα τέκνα των άσημων, των ανθρώπων της διπλανής πόρτας δεν έχουν το δικό τους μερίδιο σε τραγωδίες, πάθη, συγκρούσεις. Μόνο που δεν γίνονται πρωτοσέλιδα. Και είναι ολόδικά τους. 




ΠΗΓΗ:tovima