Δεκαπενταύγουστος

Θυμόμαστε και τιμάμε για μια ακόμη φορά την Κοίμησή Της και τα μηνύματα που εκπέμπει η ζωή Της είναι πολλά και σημαντικά, ιδίως στους καιρούς μας

Η Παναγία όσο έζησε στην γη ήταν στην αφάνεια για να βγάλει στην επιφάνεια την ικεσία του ανθρώπου με την μεσιτεία Της στο παιδί Της και Θεό μας.

Δεν έχουμε κείμενα ή επιστολές Της. Δεν μίλησε όσο ήταν στην ζωή, για να μιλά σ΄ Εκείνον τώρα που βρίσκεται στην όντως Ζωή.

Θυμόμαστε και τιμάμε για μια ακόμη φορά την Κοίμησή Της και τα μηνύματα που εκπέμπει η ζωή Της είναι πολλά και σημαντικά, ιδίως στους καιρούς μας.

Τώρα που η μιζέρια έχει καλύψει τα πάντα και η δυστυχία φτάνει στην παραμικρή γωνιά της κοινωνίας μας. Τώρα που η φτώχεια σε πρόσωπα και αξίες είναι ολοφάνερη και πλέον μόνο η Παναγία είναι η απαντοχή μας. Όταν οι άλλοι γύρω μας φαίνονται ανίκανοι για να μας σώσουν, ας κοιτάξουμε πάνω μας, υπάρχει Εκείνη, ποτέ όμως κάτω, είναι ηττοπάθεια. Η Κοίμησή Της γίνεται προάγγελος και εγγύηση κοινής Ανάστασης.

Ελάχιστες στιγμές είδαμε να παρεμβαίνει όσο ζούσε, άπειρες τώρα. Λίγα τα λόγια Της όταν ήταν στην γη, αμέτρητα τώρα που είναι στον ουρανό. Σιωπηρή η παρουσία Της τότε και εδώ, προσευχητική τώρα και εκεί. Πάντα διακριτική και το κυριότερο σωστική.

Όπως είναι η μητρική θαλπωρή και αγκαλιά. Χωρίς μεταπτώσεις, χωρίς μικροπρέπειες. Αγαπά όλους όσους καταφεύγουν στην προστασία Της χωρίς να υπολογίζει το πότε και το γιατί, ανθρώπων μέτρα και σταθμά είναι αυτά. Κοιτά την καρδιά μας και πονά η δική Της. Γι΄ αυτό και παρακλητικά είναι διαρκώς τα λόγια Της.

Δεν βλέπουμε την Γραφή να σώζει πολλές κουβέντες Της, παρά μόνο λίγες και διδακτικές. Η σιωπή Της μεταβλήθηκε σε ευαλία. Μαζί με τον Χριστό στην γη λίγα είπε, μαζί Του στα ουράνια σκηνώματα παρά πολλά λέει. Ακούει τα βάσανα και τους καημούς των παιδιών Της και οι ελπίδες τους να γίνονται πραγματικότητα με δική Της παρέμβαση. Γι’ αυτό και η οικειότητά μαζί Της και το θάρρος, ίδιο μ΄ αυτό παιδιού προς Μητέρα.

Πότε όμως Την είδαμε να μιλά όσο μετρούσε την επίγεια ζωή Της; Την βλέπουμε να αντιδρά, με το δίκιο Της, όταν Της αναγγέλλεται ότι θα γεννήσει παιδί. Ταρακουνιέται και απορεί, είναι άνανδρη. Η αρχαγγελική βεβαίωση ότι Θεού είναι το σχέδιο και Αγίου Πνεύματος έργο η κυοφορία Της, την καθησυχάζει. Το θαύμα γίνεται, η συγκατάβαση Της, άσχετα με τις συνέπειες που θα είχε (αμφιβολία Ιωσήφ, αποδοκιμασία περίγυρου), είναι μοναδική και ανεπανάληπτη.

Την ακούμε όταν εναγώνια να αναζητά τον Χριστό δωδεκαετή και να Τον βρίσκει στον Ναό, που αλλού ; Εκεί δεν προσεύχονταν, συνομιλούσε και αποστόμωνε τους σοφούς και διδασκάλους του τόπου Του. Η απάντησή Του έμεινε στην σκέψη Της για πάντα. Στον γάμο στην Κανά βλέπουμε να παρεμβαίνει, δεν διεκδικεί κάτι δικό Της αλλά υπενθυμίζει στον Κύριο ότι το κρασί τελείωσε. Εκείνος κάνει το θαύμα Του, το νερό γίνεται κρασί και πολύ καλύτερο του προηγούμενου.

Έσπασε κάποιες στιγμές την σιωπή Της η Θεοτόκος, πρέπει κάποτε και εμείς να ταυτίσουμε τις κουβέντες μας με τις δικές Της, να σπάσουμε όμως την πολυλογία μας για ανούσια και να κερδίσουμε την ουσία, με μόνη περιουσία τα έργα μας. Έμπνευσή μας μπορεί να υπάρξει η Κυρία Θεοτόκος, αρκεί να το θελήσουμε και να το επιδιώξουμε.

Πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε πως θ΄ απαντάμε στα θαύματα, τα μικρά ή τα μεγάλα, που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, πάντα με ταπείνωση παναγιομίμητη. Μπορεί ο πειρασμός να φέρει εμπόδια και ενδοιασμούς για να τα αντιληφθούμε, να τα αξιοποιήσουμε και το κυριό-τερο να δοξάσουμε τον Χριστό ως χορηγό τους. Ας προετοιμαζόμαστε για να τα δεχθούμε και σε στιγμές που δεν τα περιμένουμε. Ας τα ζητάμε, με επιμονή και η υπομονή μας θα φέρει κάθε ποθητό.

Ύστερα ας μάθουμε που θα βρούμε τον Χριστό. Στον Ναό, που γίνεται η σύναξη της Εκκλησίας ως Σώμα δικό Του και ποτέ ως σωματείο. Εκεί που προσφέρεται ο Ίδιος για την δική μας και του κόσμου όλου ησωτηρία. Η αναζήτηση σε άλλους χώρους φαινομενικά χριστιανικούς - ακόμα και ορθόδοξους – μάλλον χειρότερους θα μας κάνουν και η πτώση στο κενό της απογοήτευσης είναι δεδομένη. Οι υποσχέσεις των διάφορων χάνουν την αξία τους στην βεβαιότητα ότι, μόνο στον ναό, υπάρχει, διδάσκεται, λειτουργείται και κοινωνείται το μονάκριβο παιδί της Θεοπαίδας Μαριάμ, εκεί που το βρήκε και Εκείνη, ας ήταν μόλις δώδεκα χρονών.

Τέλος ας μάθουμε τι ζητάμε από τον Θεάνθρωπο, να είναι το εφικτό. Όταν μάλιστα είναι για τους άλλους έχει μέγιστη αξία γι΄ αυτό και γίνεται το θαύμα, λήπτες του οποίου μπορεί να είμαστε και εμείς. Όταν ξέρουμε τι και πως θα ζητήσουμε, τότε θα πραγματοποιηθεί το αίτημά μας. Θα είναι το αναμενόμενο και καλύτερο απ΄ αυτό που ζητούσαμε, παράδειγμα αδιάψευστο το κρασί του γάμου στην Κανά. Η προσευχή μας μπορεί να σώσει τους άλλους φαινομενικά, αλλά κερδισμένοι θα είμαστε και εμείς. Η προσδοκία όλων για θεραπεία ή λύση προβλημάτων είναι ο Χριστός, οι μεσιτείες της Μητέρας Του είναι καθοριστικές, η χαρά καθολική.

Τον φετινό Δεκαπενταύγουστο ας ανοίξουμε το θησαυροφυλάκιο της καρδιάς μας, εκεί που κρύβουμε επιμελώς τα σημαντικά και απόρρητα της ζωής μας. Ας Της προσφέρουμε όχι τα εύκολα, λαμπάδες και τάματα, αλλά τ’ απαραίτητα. Ας καταθέσουμε στην ποδιά της Μεγαλόχαρης την απόφαση μας για αγώνα να ταυτιστεί η ζωή μας με την δική Της στο μέτρο των δυνατοτήτων μας. Τα λόγια Της να γίνουν λόγια μας και οι πράξεις Της πράξεις μας. Όταν το καταφέρουμε, τότε θα Την ακούσουμε και τώρα που είναι στον δικό Της κόσμο, στην Βασιλεία του Θεού. Όλα απάντηση θα είναι στα όσα Της ζητήσαμε και ήταν για το συμφέρον μας.

Σιγουριά και εμπιστοσύνη έχουμε ότι μόνο Εκείνη, που έχει πρώτη θέση μετά τον Θεό, είναι ικανή να μας στηρίξει στα επώδυνα και στα δύσκολα του βίου μας και θα συγχαρεί μαζί μας στα όμορφα και ευχάριστα της ζωής μας. Ας σύρουμε τα κουρασμένα βήματά μας για να προσευ-χηθούμε, κλίνοντας τα ταλαιπωρημένα γόνατά μας και παρακαλώντας με τα δακρυσμένα μάτια μας όχι για τον τύπο ή από συνήθεια, αλλά με βεβαιότητα ότι θα δικαιωθούμε και θα απολαύσουμε την εύλαλη σιωπή Της. Την απογοήτευση των καιρών και των πολλών την διαγράφει η πεποίθησή μας ότι τα καλύτερα θα έρθουν, ο Χριστός θα ευλογήσει και το θαύμα θα γίνει.

Δεν μπορεί η γραφή να μείνει άλαλη, ούτε και τα λόγια άγραφα, όταν θυμόμαστε το πρόσωπό Της. Εκείνη μας διδάσκει να βγάλουμε τα προσωπεία που φοράμε στην ζωή μας και να ζήσουμε με ειλικρίνεια, ελεύθεροι όντως από λάθη και πάθη. Η Εκκλησία δεν θέλει απλά εθίμων αναβίωση, ζητά οι ανάγκες για επιβίωση να μη φθείρουν τις συνθήκες συμβίωσης, ώστε να καταξιωθεί η αποβίωση από θάνατο σε Κοίμηση.

---

Tου Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

ΠΗΓΗ: amen.gr