 |
Του Τσαβδάρη Αθαν. Ευάγγελου
|
Ο Χρονοπόνος.
Σε μια εξαναγκασμένη κλειδαρότρυπα ζωές αλλωνών κοιτάζεις καθρέφτες της στιβαρότητας το πρόσωπο αρπάζουν σαν ερινύες μιας ενδοφλέβιας κατάρας, που το κομπλεξικό σου ταξίδι συνοδεύει.
Αυτό το ταξίδι που σε κάνει να κωφεύεις στης ζωής τους κραγμούς.
Νιώθεις αργά, μα το ρολόι δείχνει πεισματικά νωρίς μην μπορώντας να ακούσει το ρυάκι της ποίησης που κυλάει χωρίς να μιλά ζώντας και βιώνοντας τις εμπειρίες σαν ιερογλυφικά του αρχαίου χρονο-πόνου σου!
Στο βάθος οι βοές μιας φυσαρμόνικας συνοδεύουν τα κομμάτια, τα μεστωμένα της ψυχής που ο χρόνος τους προσέδωσε την αιχμηρή του διάσταση.
Το ευχαριστώ της τελειότητας με μια γκριμάτσα δοσμένο, αγορασμένο χωρίς τάλαντα με μόνη δικαίωσης απόδοση την αξιοπρέπεια.
Που μέσα κιόλας, μέσα σ’ ένα λογισμό πουλιέται και πάλι δύσκολα κερδίζεται με το τίμημα της πορφύρας.
Στο τέλος με μια ματιά γεύεσαι τα ορατά φτερά που σε οδηγούν πάντα κάτω…
Εκεί που η μάνα γη μυρίζει μυρικαστικά τα λουλούδια της, έτσι τα ζωντανεύει θρέφοντάς τα.
Τσαβδάρης Αθαν. Ευάγγελος
sunexise vaggeli ta pas polu kala mpravo sou...
ΑπάντησηΔιαγραφήmpravo vaggeli!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήpolu wraio!!!!!!!!
Μπράβο Βαγγέλη!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια...
ΑπάντησηΔιαγραφή