Ηθικό ατόπημα του Εδεσσαϊκού

Γράφει ο Τάσος Σιώνης

Ο αείμνηστος Λάμπης Γερεμτζές στο βιβλίο του, «Αναμνήσεις από την παλιά Έδεσσα», Έδεσσα 2004, ξεκινά το κεφάλαιο «Πως σώθηκαν οι καταρράκτες» με τη φράση, «Τι θα ΄τανε η Έδεσσα χωρίς τους καταρράκτες; Αηδόνι δίχως λάλημα, χώρα χωρίς θρησκεία».

Ο Εδεσσαϊκός δεν είναι μια απλή ομάδα, είναι ο σύλλογος που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη πόλη και την ιστορία της (Εδεσσαϊκός = Έδεσσα).

Η ιστορία της πόλης αναφέρει ότι, μετά τον εμφύλιο, πρώτη προτεραιότητα των κυβερνήσεων ήταν ο εξηλεκτρισμός της χώρας. Η Έδεσσα και οι καταρράκτες της, έπρεπε να θυσιαστούν για όλη την Ελλάδα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στην προεκλογική του εκστρατεία μίλησε από το ξενοδοχείο «Ολύμπια» και είπε κουνώντας το χέρι, «Όσο κι αν σας πονέσει, αυτό που θα σας πω, είτε με ψηφίσετε είτε όχι, οι καταρράκτες δεν μπορούν να διατηρηθούν. Θα θυσιαστούν για το κοινό όφελος του ελληνικού λαού».

Οι Εδεσσαίοι αν και πάγωσαν, δεν πτοήθηκαν, με μπροστάρη τον Σόλων Γρηγοριάδη, αρχισυντάκτη της εφημερίδας «Ακρόπολις» και καταγωγή από την Έδεσσα, την οικογένεια Στουγιαννάκη και πολλούς επώνυμους και ανώνυμους Εδεσσαίους προχώρησαν σε μια άνευ προηγούμενου αντίδραση με έντονες κινητοποιήσεις (ψηφίσματα διαμαρτυρίας, διαδηλώσεις κ.τ.λ) καθώς και με δικαστικούς αγώνες (δύο προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο με τις υπ΄αριθμ. 2005 και 2006/1963 αποφάσεις του δικαίωσε το Δήμο Έδεσσας, εφημερίδα «ΕΔΕΣΣΑΙΚΗ», φύλλο 1/29-9-1963). Έτσι σώθηκαν οι καταρράκτες της Έδεσσας, ως το μοναδικό αριστούργημα του είδους αυτού, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη.

Το ηθικό ατόπημα της διοίκησης του Εδεσσαϊκού έγκειται στον υπερβάλλον ζήλο να οδηγήσουν την ομάδα εκεί που ανήκει, στα μεγάλα ποδοσφαιρικά σαλόνια. Δυστυχώς, η χορηγία της «HELLASGOLD» δεν συνάδει με την ιστορία της πόλης και τους αγώνες της. Η διοίκηση «ΕΔΕΣΣΑΙΚΟΥ» έπεσε στην παγίδα, να δεχτεί χορηγία από μια εταιρεία, η οποία είναι πολύ γενναιόδωρη στο να προσφέρει χορηγίες σε πολιτιστικούς και κοινωνικούς φορείς, προκειμένου να μειώσει τις αντιδράσεις για το περιβαλλοντικό έγκλημα που λαμβάνει χώρα στην Χαλκιδική.

Ας αναρωτηθούμε πόσα κοινά στοιχεία έχει ο αγώνας των Χαλκιδιωτών με τον αγώνα των προγόνων μας; Τι θα είναι άραγε η Χαλκιδική χωρίς τις ακρογιαλιές της και τα παρθένα δάση;

Η πόλη μας, η ομάδα μας, μόνο αλληλέγγυη μπορεί να είναι απέναντι στο λαό της Χαλκιδικής, που συνεχίζει να αγωνίζεται.

ΤΑΣΟΣ ΣΙΩΝΗΣ