Το μυστήριο του κοριτσιού που βρέθηκε στη ζούγκλα με τις μαϊμούδες, μάλλον κρύβει μια δραματική εξήγηση

Η ιστορία του «θηλυκού Μόγλη» ακούγεται συναρπαστική, αλλά η αλήθεια μάλλον είναι πολύ πιο σκληρή

Ξεπετάχτηκε ανάμεσα από μια ομάδα μαϊμούδων στο εθνικό πάρκο στο δάσος Katraniaghat στη βόρεια Ινδία. Ήταν γυμνή και έμοιαζε σα να έπαιζε με τα ζώα, σα να άνηκε στην ομάδα τους. Ήταν αρκετά αδύνατη, τα μαλλιά της ήταν πολύ ατημέλητα και μέχρι των ώρα που στο σημείο έφτασε η αστυνομία, έδειχνε να νιώθει ασφαλής. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία του κοριτσιού που τις τελευταίες μέρες απασχολεί τα διεθνή Μέσα ενημέρωσης καθώς η υπόθεσή της κρύβει μυστήριο στα όρια του θρύλου.

Το κορίτσι, που όπως όλα δείχνουν μεγάλωσε ή τουλάχιστον έζησε με τα ζώα στο δάσος για μεγάλο διάστημα, βρέθηκε πριν από δύο μήνες, αλλά η ιστορία έγινε γνωστή την περασμένη εβδομάδα.

Αν και αρχικά είχε μεταδοθεί πως είναι οκτώ ετών, πιστεύεται ότι είναι 10 έως 12. Όταν η αστυνομία την πλησίασε, οι πίθηκοι που την συνόδευαν προσπάθησαν να την προστατεύσουν και επιτέθηκαν σε έναν αξιωματικό ενώ το κορίτσι γρύλιζε και έβγαζε κραυγές. Τελικά οι αστυνομικοί κατάφεραν να τη βάλουν στο όχημά τους, αλλά οι μαϊμούδες προσπάθησαν να το κυνηγήσουν καθώς το όχημα επιτάχυνε. Αυτά μεταδόθηκαν αρχικά και έκαναν την ιστορία της παγκοσμίως διάσημη, αν και οι αναφορές είναι αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους.

Το μικρο κορίτσι εισήχθη σε ένα κρατικό νοσοκομείο της Bahraich, μια πόλη στο βόρειο ινδικό κρατίδιο Ουτάρ Πραντές, όπου παραμένει για τους τελευταίους δύο μήνες. Οι γιατροί πιστεύουν ότι ήταν μαζί με τις μαϊμούδες στο δάσος για αρκετό καιρό, αλλά δεν μπορούν ακόμη να βγάλουν πιο ακριβή συμπεράσματα. Οι αρχές ψάχνουν μέσα από τα αρχεία των εξαφανισμένων παιδιών να εντοπίσουν κάποιο στοιχείο που θα οδηγήσει στην ταυτότητά της, σύμφωνα με το Associated Press. Για την ώρα δεν την έχει αναγνωρίσει κανείς και δεν υπάρχει καμία μαρτυρία που να οδηγεί στη λύση του μυστηρίου.

Η συναρπαστική ιστορία της έχει θυμίσει σε όλους το διάσημο Βιβλίο της Ζούγκλας του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ και τα δημοσιεύματα την αναφέρουν ως το θηλυκό Μόγλη. Πολλοί σπεύδουν να τη δουν από κοντά και να τη φωτογραφίσουν καθώς η τοπική κοινότητα την θεωρεί ξεχωριστή και είναι βέβαιη πως η μικρή έχει καταφέρει να επιβιώσει σε συνθήκες που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε εύκολα να αντιμετωπίσει.

Με βάση τη συμπεριφορά της, φαίνεται ότι θα μπορούσε να έχει ζήσει μεταξύ των πρωτευόντων θηλαστικών από τότε που ήταν βρέφος, αναφέρει ένας αξιωματούχος στην New Indian Express. Όταν η κοπέλα έφτασε στο νοσοκομείο, είχε πληγές σε όλο το σώμα της, τα νύχια και τα μαλλιά της ήταν απεριποίητα και έδειχνε τρομαγμένη σα να βρίσκεται πρώτη φορά σε ανθρώπινο περιβάλλον. Παρά το γεγονός ότι ήταν σε θέση να περπατήσει στα πόδια της, πολλές φορές έπεφτε και κινούταν στα τέσσερα.

«Ο τρόπος που κινείται, ακόμα και οι διατροφικές της συνήθειες θυμίζουν ζώο», αναφέρει ο επικεφαλής ιατρικός επιστάτης που την επιβλέπει στο Περιφερειακό Νοσοκομείο. «Ρίχνει τα τρόφιμα στο έδαφος σκύβει για να φάει με το στόμα της χωρίς να χρησιμοποιεί τα χέρια της», αναφέρει.

Τώρα, οι γιατροί είναι επιφορτισμένοι με τη διδασκαλία της και τη μετάβασή της στη ζωή ενός ανθρώπου, ένα έργο που αρχικά αποδείχθηκε δύσκολο, λόγω της αποστροφής της για την ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Συμπεριφέρεται σαν πίθηκος και βγάζει δυνατές κραυγές όταν την πλησιάζουν οι γιατροί, αδυνατεί να καταλάβει την ομιλία και εκφράζεται με περίεργο τρόπο.

Όμως, συγκριτικά με την άφιξή της πριν δύο μήνες, η υγεία και η συμπεριφορά της έχουν βελτιωθεί σημαντικά. Έχει αρχίσει να περπατά κανονικά και ενίοτε χρησιμοποιεί τα χέρια της για να τραφεί. Ακόμη δεν είναι σε θέση να μιλήσει, αλλά προσπαθεί να επικοινωνήσει με χειρονομίες. Περιστασιακά χαμογελάει. Όλες αυτές οι πληροφορίες συνέθεσαν μια πρωτόγνωρη ιστορία που όμως μοιάζει να έχει κενά και πολλά αναπάντητα ερωτηματικά: Πώς θα μπορούσε ένα τόσο μεγάλο κορίτσι να έχει περάσει απαρατήρητο για πολύ καιρό σε μια περιοχή που επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες και περιπολούν καθημερινά δασοφύλακες;

Πολλές ιστορίες για άγρια παιδιά υπάρχουν τόσο στο πλαίσιο της μυθολογίας, αλλά και τεκμηριωμένες με στοιχεία. Μια γυναίκα από τη Βρετανία με το όνομα Μαρίνα Τσάπμαν υποστήριξε ότι έζησε με τους πιθήκους από την ηλικία των 4 έως 9 ετών στην κολομβιανή ζούγκλα και αργότερα έγραψε ένα βιβλίο γι' αυτό, αν και ορισμένοι αμφισβήτησαν την ειλικρίνεια της ιστορίας. Ο Bello, ένα αγόρι από τη Νιγηρία που είχε γεννηθεί με αναπηρία έζησε με χιμπατζήδες για 18 μήνες το 1996, αφού είχε εγκαταλειφθεί από την οικογένειά του. Ο εξάχρονος John Ssebunya βρέθηκε ζωντανός ανάμεσα σε κερκοπιθήκους στη ζούγκλα της Ουγκάντα το 1991. Πιστεύεται ότι είχε φύγει από το σπίτι του όταν ήταν 3 ετών έχοντας δει τον πατέρα του να δολοφονεί τη μητέρα του. Όταν βρέθηκε μεταφέρθηκε σε ένα ορφανοτροφείο και υιοθετήθηκε αργότερα. Έμαθε να μιλάει, έγινε μέλος της χορωδίας των παιδιών της Αφρικής και συμμετείχε στους Special Olympics. Η ιστορία του Ssebunya απασχόλησε μια σειρά από ντοκιμαντέρ όπως το Animal Planet.

Όμως ένα σημερινό δημοσίευμα έρχεται να αποκαλύψει μια δραματική πτυχή στην ιστορία του κοριτσιού που βρέθηκε πριν από δύο μήνες στο δάσος. Οι αρχές σταδιακά απορρίπτουν το σενάριο του να είναι μπροστά σε μια περίπτωση Μόγλη και εκτιμούν πως το κορίτσι δεν μεγάλωσε με τους πιθήκους, αν και μάλλον πέρασε αρκετό καιρό σε άγριο περιβάλλον. Aυτό που μοιάζει ως πιθανότερο είναι να εγκαταλείφθηκε στο δάσος από τους ίδιους της τους γονείς ή κάποιον που τη μεγάλωνε. Και αυτό γιατί όλα δείχνουν πως γεννήθηκε με νοητική υστέρηση και προβλήματα υγείας. Σύμφωνα με τους Times της Ινδίας, οι αρχές εκτιμούν πως η μικρή εγκαταλείφθηκε στο δάσος λίγο διάστημα προτού εντοπιστεί και απλά βρήκε συντροφιά μεταξύ των ζώων. Κάποιοι γιατροί εκτιμούν πως ίσως μιμήθηκε τη συμπεριφορά των ζώων, όπως θα έκανε κάθε παιδί της ηλικίας της που θα βρισκόταν στη θέση αυτή. Οι περιπτώσεις εγκατάλειψης παιδιών που γεννήθηκαν με αντίστοιχα προβλήματα είναι συχνές στη χώρα και το σενάριο αυτό μοιάζει πλέον πολύ πιο ρεαλιστικό για τις αρχές που αναζητούν τους γονείς της. Ελπίζουν πως η δημοσιότητα που έχει προσελκύσει η ιστορία θα φέρει σύντομα κάποια μαρτυρία και πως θα υπάρξει κάποιος που θα την αναγνωρίσει ή θα δώσει στοιχεία εντοπισμού της ταυτότητάς της.