«4», Γράφει η Νάνσυ Κοσμίδου

Γράφει η Νάνσυ Κοσμίδου

"Οταν το σκοτάδι είναι βαθύ, μπορείς να δείς τ’αστέρια" (Charles Austin Beard, 1847) Δεν σε βλέπω, μπορώ όμως να σε αγγίξω.... και ψηλαφίζοντας θα ανακαλύψω τα χαρακτηριστικά σου με τόση λεπτομέρεια ικανή να με βοηθήσει να σε φανταστώ... να σου δώσω μορφή. Έτσι μέσα στο σκοτάδι μου θα λάμψει η μορφή σου!

Η Γεωργία, ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Βαγγέλης δεν με βλέπουν, δεν γνωρίζουν την μορφή μου֗ μου έχουν όμως εμπιστευτεί σκέψεις και συναισθήματα, μου έχουν διδάξει γνώσεις αλλά και εμπειρίες ζωής. Μου έμαθαν πως κάθε μας αδυναμία πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ως μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι..να μετατρέπουμε τους σκοπέλους που εμφανίζονται συνεχώς σε δύναμη ψυχής. H Hellen Keller είπε: ‘’ Κράτησε το φως κάτω απο τις ηλιαχτίδες και δεν θα δείς ποτέ σκιά’’. Έχουμε εξαναγκάσει με βίαιο τρόπο τους εαυτούς μας να ζούνε μια καθημερινότητα βουτηγμένη στο σκοτάδι. Προβλήματα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις..άνθρωποι παράσιτα και οικονομικά αδιέξοδα..Επιτρέψαμε σε άλλους να μας κρύβουν το φώς, να μας ‘‘τυφλώνει’’ η μιζέρια και τα ψεύτικα ‘’πρέπει’’ τους.

Σεβασμός: H συμπεριφορά απέναντι σε κάτι που δεν προσβάλλει ή απειλεί την ταυτότητα, την ιδιαιτερότητα ή την υπαρξή του. [Βικιλεξικό.]

Ο σεβασμός ως αξία δεν είναι αυτονόητο χαρακτηριστικό όλων των ανθρώπων. Κυνηγάμε καθημερινά κάτι... βιαζόμαστε να βγούμε πρώτοι στον φρενώδη αγώνα για ένα καλύτερο σπίτι... μια ακριβότερη τσάντα και την καλύτερη θέση στο πιο δημοφιλές καφέ της πόλης μας. Ξεχνάμε να τηρήσουμε τα δεδομένα... να ακολουθήσουμε την κοινή λογική.. ή μήπως αυτή δεν υπάρχει καν; Είμαστε αρτιμελείς και συνεπώς έχουμε το δικαίωμα να παρκάρουμε όπου θέλουμε... πάνω στις διαβάσεις... μπροστά απο βοηθητικές μπάρες γιατί όχι και στις θέσεις αναπήρων... Ζούμε εις βάρος αυτών που στάθηκαν λιγότερο τυχεροί απο εμάς. Τους κοροιδεύουμε απροκάλυπτα και χυδαία. Τους απαγορέυουμε να έχουν μια αξιοπρεπή και ασφαλή καθημερινότητα.

Έχουμε μάθει να επαινούμε και να εξυψώνουμε το άριστο, το άρτιο και να απομακρύνουμε το διαφορετικό. Είμαστε τελικά, εγκλωβισμένα θύματα της εικόνας... αυτό που βλέπουν τα μάτια είναι το απόλυτο, ενώ ό,τι απορρίπτουν το καταδικάζουμε χωρίς να του δώσουμε το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Τα άτομα με περιορισμένη ή καθόλου όραση μας διδάσκουν το εξής: για να ‘’δείς’’ ουσιαστικά κάτι, πρέπει να το ψηλαφίσεις, να το αγγίξεις και να του δώσεις την μορφή που εσύ θέλεις και αντιλαμβάνεσαι. Την ομορφιά ή την ασχήμια, το σκοτάδι ή το φώς τα ορίζουμε εμείς.

Κάποια στιγμή ο Βαγγέλης με ρώτησε πόσο ετών είμαι, όταν του απάντησα σχολίασε λέγοντας πώς του φαίνομαι μικρότερη... ο Βαγγέλης βέβαια δεν μπορεί να με δεί. Ίσως τελικά αυτό που ορίζει την εικόνα μας είναι η φωνή, οι κινήσεις, η διάθεση και η συμπεριφορά μας. Δεν είναι μόνο τα μάτια ικανά να δούν... είναι και η ψυχή.

Εκ μέρους των ανθρώπων αυτών, που παρόλες τις καθημερινές πρακτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, δεν παραπονιούνται και δεν μιζεριάζουν, θα ήθελα να γίνουμε πιο ανθρώπινοι και λιγότερο εγωιστές. Να τους επιτρέψουμε να έχουν μια ζωή χωρίς συνεχή εμπόδια και στερήσεις. Όταν τους συναντήσεις στον δρόμο μην τους λυπηθείς, μην τους κοιτάξεις περίεργα γιατί θα το αντιληφθούν... Απλά δώσε τον χώρο που τους ανήκει...μια εξέδρα στο φεγγάρι για να νιώσουν για λίγο τη λάμψη του.

Το άρθρο αυτό το αφιερώνω στους δασκάλους μου, χωρίς την βοήθεια των οποίων δεν θα είχε γραφτεί. Τους ευχαριστώ ολόψυχα για τις γνώσεις και τα συναισθήματα που μου χάρισαν απλόχερα.

Κοσμίδου Νάνσυ