Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η κοινωνία δεν ανέχεται να την αντιμετωπίζουν λες και αποτελείται από άτακτα ή κακομαθημένα παιδιά που χρειάζονται διαρκώς ακόμη πιο πολλές νουθεσίες και αυστηρότερους περιορισμούς.
Αυτή τη στιγμή τα πράγματα είναι σε ένα οριακό σημείο μετά από τόσους μήνες.
Στην αναμενόμενη αγωνία για την εξέλιξη της πανδημίας, έρχεται να προστεθεί η πραγματική κούραση από τα περιοριστικά μέτρα, αλλά και η ανησυχία για το οικονομικό κόστος που θα έχουν όλα αυτά, ιδίως όταν στερεύσουν τα μέτρα οικονομικής ανακούφισης (αναστολές συμβάσεων κ.λπ.) που έχουν αποτρέψει την κοινωνική καταστροφή, παρότι η οικονομική ύφεση μόνο ως καταστροφική μπορεί να περιγραφεί.
Σε αυτή την κατάσταση πρέπει να γίνει κατανοητό, ιδίως από ανθρώπους που μπορεί να γνωρίζουν τα πάντα για τις ιατρικές και βιολογικές πλευρές της πανδημίας αλλά όχι για το πώς λειτουργεί η κοινωνία, ότι από ένα σημείο και μετά η διαρκής επίκληση της ανάγκης για ακόμη πιο αυστηρά μέτρα έχει το αντίθετο αποτέλεσμα.
Δηλαδή, το ζευγάρι που κάθε Κυριακή έπαιρνε το αμάξι για να πάει σε έναν κοντινό λόφο να παίξουν λίγο τα παιδιά και τώρα μαθαίνει ότι θα πρέπει να πάει με τα πόδια ή με ποδήλατο, που φυσικά είναι αδύνατο να γίνει εάν τα παιδιά είναι μικρά, απλώς θα θεωρήσει ότι κάποιοι αυθαίρετα αποφασίζουν ότι πρέπει να γίνει η ζωή τους πιο δύσκολη.
Το ίδιο και ο χειμερινός κολυμβητής ή αυτός που π.χ. αποφάσιζε να περπατήσει μέχρι την πλατεία του διπλανού δήμου για να σηκώσει λεφτά για να περπατήσει και λίγο.
Όπως, επίσης υπάρχει και ο μαγαζάτορας, που ξέρει ότι π.χ. το δικό του μαγαζί ποτέ δεν θα είχε το συνωστισμό του σούπερ μάρκετ τα Σάββατα, όμως είναι υποχρεωμένος να είναι κλειστός και να νιώθει τον φόβο ότι μπορεί και να μην ξανανοίξει.
Το ίδιο και τα παιδιά που καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι το να συνδέονται στον υπολογιστή από το δωμάτιό τους δεν συνιστά «μάθηση» και γι’ αυτό αγωνιούν για το εάν θα υπάρξουν μεγάλα κενά που θα τα βρουν μπροστά τους.
Ναι, αλλά υπάρχει και ο «συνωστισμός» θα μου πείτε: δεν αμφισβητώ ότι μπορεί να βρεις συχνά πιτσιρικάδες να δίνουν ραντεβού σε πλατείες, παγκάκια ή και σε σπίτια.
Αλλά ας μη γελιόμαστε αυτοί θα το κάνουν με κάθε καθεστώς, ιδίως όταν θεωρούν ότι οι ίδιοι δεν έχουν μεγάλο κίνδυνο. Πιο σημαντικό είναι να καταλάβουν ότι δεν πρέπει μετά να περάσουν και από τον παππού.
Δεν αμφισβητώ ότι η κατάσταση είναι δύσκολη.
Προφανώς και κάποια στιγμή το κριτήριο είναι τελικά ένα: πώς δεν θα ξεμείνουμε από ΜΕΘ και εκεί μπορεί να υπάρχουν πολιτικές ευθύνες που δεν έχουν ανοίξει περισσότερες ΜΕΘ, αλλά υπάρχει και το «τι κάνουμε τώρα».
Όμως, όταν στην κοινωνία στέλνεται το μήνυμα ότι «δεν απέδωσε το λοκντάουν περνάμε στο σκληρό λοκντάουν και επειδή δεν απέδωσε και αυτό θα κάνουμε αυστηρό λοκντάουν κ.ο.κ.», αυτό δεν φαντάζει ως μάχη, αλλά ως φαύλος κύκλος.
Ούτε βοηθάει να ακούν ότι «μπορεί να προχωράει ο εμβολιασμός, αλλά θα συνεχίσουμε να τηρούμε μέτρα για πάρα πολύ καιρό ακόμη», όταν υποτίθεται ότι ακριβώς γι’ αυτό προσπαθούμε να γίνουν όσο το δυνατό περισσότερα εμβόλια, δηλαδή για να υπάρξει έξοδος από τους περιορισμούς.
Γι’ αυτόν τον λόγο και χρειάζεται να δοθεί σαφής προοπτική εξόδου. Με χρονοδιάγραμμα, με δείκτες που πρέπει να πετύχουμε, με δέσμευση. Με σαφή και κατανοητά ορόσημα. Με προσπάθεια όχι να τρομοκρατηθεί, ούτε να «νουθετηθεί» η κοινωνία, αλλά να καταλάβει γιατί πρέπει να βάλει πλάτη, γιατί πρέπει όντως να προσέξει κάποιες συμπεριφορές, γιατί πρέπει να κάνει λίγη υπομονή ακόμη.
Γιατί η υπομονή, καλώς ή κακώς, δεν είναι ανεξάντλητη.
Πηγή: in.gr
Πολύ καλό άρθρο!!
ΑπάντησηΔιαγραφή