Θ. Τζάκρη: «Τέσσερις ψυχρές παρατηρήσεις σε καιρό θυέλλης»

Της Θεοδώρας Τζάκρη

Φίλοι από το ΠΑΣΟΚ που προεκλογικά υπέστησαν την κριτική μου γιατί τότε δεν συναινούσαν στη συμμαχική τακτική που υπαγόρευε η απλή αναλογική, πολύ αργότερα και κατά την διαδικασία εκλογής Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μου σχολίασαν ως εξής τα όσα τοξικά ακουγόταν δημοσίως: «Δεδομένων όσων αρνητικών ακούγονται στο εσωτερικό σας για την κεντροαριστερά και την διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με πασοκογενείς, αντιλαμβάνεσαι έστω και τώρα πόσο δικαιολογημένη ήταν η επιφυλακτικότητά μας για τις επιθέσεις φιλίας που μας κάνατε προεκλογικά;».

Είχαν ένα κάποιο δίκιο… Οι μεγαλοστομίες για «Επινέ», τις οποίες κι εγώ υποστήριξα, για πολλούς δικούς μας αποδείχθηκαν λεκτικά σχήματα χωρίς περιεχόμενο. Το απέδειξε αυτό περίτρανα η δική μας «εσωτερική» αν και πλήρως εξωτερικευμένη συζήτηση. Ποιά προγραμματική σύγκλιση πριν ή μετά τις εκλογές όταν το βαθύ χάσμα στο εσωτερικό της δημοκρατικής παράταξης διαπερνά ακόμη και το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ;

Η συζήτηση που ξέσπασε με αφορμή τα μετεφηβικά άρθρα του κ. Κασσελάκη ανέσυρε κι έναν κρυμμένο σκελετό του κόμματός μας. Πολλά από όσα ειπώθηκαν στην περίοδο 2011-2015 ήταν άδικα κι εκκρεμεί μια συγγνώμη. Αν όποιος ήταν από την άλλη πριν το 2015 ήταν πράγματι "γερμανοτσολιάς" κ.λπ., τότε σε αυτό, όπως επεσήμανε ο κ. Λιάκος, περιλαμβάνεται και το ¼ της σημερινής ηγεσίας μας και μάλιστα αρκετοί εκ των μειοψηφούντων.

Επίσης σε αυτό το σχήμα, «καλοί/κακοί», θα πρέπει να έχουν τότε δίκιο όσοι σύντροφοι παρέμειναν «καλοί», δηλαδή καταλόγισαν σε μας κακή πρόθεση, αποχώρησαν το 2015 και σήμερα βρίσκονται σε άλλα κόμματα. Προφανώς δεν μπορεί να έχουμε ταυτοχρόνως δίκιο κι εμείς που μας κατηγορούν για αναξιοπιστία και "κωλοτούμπα", αλλά κι αυτοί.

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν τα λεγόμενά μας είτε είχαν κάποιο πρόβλημα αξιοπιστίας πριν είτε είχαν μετά είτε και στις δύο περιόδους. Δεν μπορεί πάντως να είναι κι η πίτα ολάκερη κι ο σκύλος χορτάτος. Η αναψηλάφηση αυτής της περιόδου εκκρεμεί, διαιωνίζει το χάσμα και νομιμοποιεί την αυθαίρετη βάση για μέλη δύο ταχυτήτων στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, των αυτοχθόνων που τάχα είχαν πάντα δίκιο και των ετεροχθόνων που τάχα είχαν πάντα άδικο!

Και μιας και θα τα αναψηλαφήσουμε όλα, ας μην ξεχάσουμε κι αυτό.

Συχνά μορφές πολιτικής οργάνωσης δημιουργούν προστατευμένο περιβάλλον όπου όχι απλώς ο ανταγωνισμός νοθεύεται κι η αξιοκρατία πάει περίπατο, αλλά εγκυμονούνται κι αιφνιδιαστικές ανατροπές.

Η ΝΔ ήταν και παραμένει ένα φεουδαρχικό κόμμα του 19ου αιώνα με γνωστές οικογένειες σε κάθε περιφέρεια. Ο δημοκρατικός εκσυγχρονισμός του 1981 μετέφερε στην πολιτική το πνεύμα του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς, όπου ο τεμπέλης, ο βραδύνους, ο δειλός πολιτικός έμελλε να παρεκτοπιστεί από τους ανταγωνιστές του ακριβώς γιατί δεν υπήρχε κάποια αριστοκρατία να τον διασώσει και να εξοστρακίσει άλλους καλύτερούς του.

Αυτό δυστυχώς στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ διακυβεύτηκε, γιατί την οικογενειακή αριστοκρατία της δεξιάς την αντικατέστησε η γραφειοκρατική αριστοκρατία των ελίτ της αριστεράς. Η ύπαρξη αυτοεπιβεβαιούμενων κλειστών κυκλωμάτων αενάως αλληλοσυγχαιρόμενων οδήγησε σε υποτροπή των στρεβλώσεων. Επιπλέον μας επιφύλαξε και δυσάρεστες εκπλήξεις, γιατί οι κρίσιμες (δυσάρεστες) πληροφορίες δεν έφθαναν ποτέ ψηλά χωρίς να διηθηθούν από αλλεπάλληλα φιλικά φίλτρα.

Το είδαμε στην απρόσμενη θερινή εκλογική συντριβή όπου φάνηκε ότι "είμασταν αλλού", αλλά και στις φθινοπωρινές εκλογικές αναμετρήσεις με την απότομη εκτίναξη κάποιου αουτσάιντερ που φώναξε πως «ο βασιλιάς είναι γυμνός», κάτι που φάνηκε ότι το ήξεραν όλοι πλην του ιδίου. Αποδείχθηκε επιβλαβές και ξεπερασμένο τόσο το μοντέλο των στελεχών του κομματικού σωλήνα, όσο και  των γόνων.

Κι ακροτελεύτιο ερώτημα. Ο πανίσχυρος κ. Μητσοτάκης οχυρωμένος πίσω από τα ψευδεπίγραφα αφηγήματα της αριστείας και της ευημερίας για όλους, δεν ξεγελάει πια κανέναν πέραν του ίδιου του του εαυτού. Περιμένει στη σειρά του  το αουτσαίντερ που θα φωνάξει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, πράγμα που ήδη το ξέρουν όλοι.

Γιατί όλοι ξέρουν με ποιο τρόπο γίνεσαι πλούσιος στην Ελλάδα, τι πρέπει να κάνεις για να εξελιχθείς υπηρεσιακά, τι για να προκόψεις παραγωγικά, τι σε περιμένει αν χρειαστείς στα αλήθεια το κράτος για να προστατευτείς, για να μορφωθείς, για να θεραπευτείς. Τα παιδιά μας, που φεύγουν, φέτος το είπαν μεγαλόφωνα: «Δεν ήταν η ώρα η κακιά, ήταν η χώρα η κακιά!».

Μετά το μέγαρο της πλατείας Κοτζιά και την Κουμουνδούρου ίσως οδυνηρή έκπληξη ετοιμάζεται και για το κλειστό σύστημα του Μαξίμου από ένα αουτσάιντερ που θα δείξει ότι γίνεται κι αλλιώς.

* Η Θεοδώρα Τζάκρη είναι βουλευτής Πέλλας και Γραμματέας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.