Του Φώτη ΧατζόγλουΣτις 28 Φλεβάρη, είδαμε στα Γιαννιτσά, όπως και σε όλη τη Χώρα, κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί χρόνια τώρα. Ίσως κάποιοι παλιότεροι θυμούνται προεκλογικές συγκεντρώσεις της δεκαετίας του 80 ή τα κατοπινά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, αλλά τίποτε δε μπορεί να συγκριθεί με αυτό που ζήσαμε τις προηγούμενες μέρες, γιατί αυτές οι συγκεντρώσεις είχαν ουσιαστικές διαφορές από κάθε άλλη αντίστοιχη στο παρελθόν.
Πρώτα απ’ όλα, εδώ δεν υπήρχε κάποια δομή ή συγκροτημένος θεσμός που να οργάνωσε αυτές τις εκδηλώσεις. Ούτε κάποιο κόμμα, όπως στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, ούτε το ίδιο το Κράτος ή η Εκκλησία, όπως στην περίπτωση του Μακεδονικού, των ταυτοτήτων ή των εμβολίων. Και μάλιστα να σημειωθεί ότι η όποια παρακίνηση του κόσμου έγινε όχι από κάποιο από τα μεγάλα ΜΜΕ, αλλά από τους «τοίχους» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις προσωπικές αναρτήσεις των απλών ανθρώπων. Οι χιλιάδες του κόσμου, όσο κι αν αυτό φέρνει σε αμηχανία και δύσκολη θέση κάποιους, κατέβηκαν στο δρόμο στην ουσία μέσα από μια διαδικασία αυτό-οργάνωσης και αυτοχρηματοδότησης, με την διακριτική ομπρέλα του Συλλόγου Συγγενών των Θυμάτων, που με το συγκινητικό τους αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης έχουν συσπειρώσει όλες τις πλευρές της ελληνικής κοινωνίας που συμπάσχουν και συλλειτουργούν προσπαθώντας με κάθε τρόπο να διαφυλάξουν από το κομματικό καπέλωμα τη φωνή τους. Ακόμη και το ΚΚΕ, όταν προσπάθησε (όπως συνηθίζει) να καπελώσει την κοινωνική συμμετοχή ήρθε σε δύσκολη θέση, όταν άκουγε τα κομματικά του συνθήματα να μην μπορούν να συγκινήσουν ή και να σκεπάσουν τη βουβή σιωπή διαμαρτυρίας των δυσαρεστημένων διαδηλωτών.
-min.jpg)
